Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ego vero isti, inquam, permitto. Qui est in parvis malis. Quid turpius quam sapientis
Vitam ex insipientium sermone pendere? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Sedulo, inquam, faciam. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.
Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?
Sed ad rem redeamus; Torquatus, is qui consul cum Cn. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;
Si enim ad populum me vocas, eum. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Tanta vis admonitionis inest in locis; Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Beatum, inquit. Equidem, sed audistine modo de Carneade? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.
Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.
Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Beatum, inquit. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.
