De droom

Op donderdag 8 september 2016 kwam er een droom van Amélie uit. Ze mocht, samen met haar vriendinnetje Eline, een dag stewardess zijn. Dat de droom op deze dag uit ging komen wist ze die ochtend zelf nog niet. We brachten haar gewoon naar school en deden zo normaal mogelijk… Jeroen en ik hadden daardoor wel voorpret, omdat wij wisten wat haar die dag te wachten stond. De droom ging die dag verwezenlijkt worden door twee vrijwilligsters van Stichting Dream4kids, waar onze rouwbegeleidster Amélie voor had opgegeven. Een heel lief gebaar. De vrijwilligsters, twee enthousiaste meiden van 19 en 20, stonden ons en de limousine bij school op te wachten. Toen de lange witte auto was voorzien van de stickers met ‘Amélie’s Limousine’ liepen we naar haar klas en bonsden op de deur. Het ‘overvallen’ was geslaagd, want bij het openen van de deur zag ik 26 verbaasde snoetjes en bij 2 ervan een blik van herkenning.

Ze riepen in koor ‘Amélie, Amélie, Amélie’. En ja hoor, daar voelde ik de eerste tranen al branden. Zo emotioneel om de naam van ons kind, dat zoveel heeft meegemaakt in het afgelopen half jaar, enthousiast door 20 oud-klasgenootjes te horen roepen.

Amélie en Eline renden, gevolgd door de hele klas, naar buiten om de limo te bekijken. Haar oude klas stond er ook. Ze riepen in koor ‘Amélie, Amélie, Amélie’. En ja hoor, daar voelde ik de eerste tranen al branden. Zo emotioneel om de naam van ons kind, dat zoveel heeft meegemaakt in het afgelopen half jaar, enthousiast door 20 oud-klasgenootjes te horen roepen. De tranen bleven branden toen we de ballonnen oplieten, terwijl ’10.000 luchtballonnen’ van K3 op de achtergrond te horen was. Het voelde alsof Maxine er bij was en dat we haar dat op deze manier lieten weten. De juffen en alle oude en nieuwe klasgenootjes, die het liefste allemaal waren meegegaan, zwaaiden en gilden enthousiast toen we de straat uitreden. En de rest van de school stond tegen de ramen geplakt om te zien wat er buiten gaande was. Eerst reden we naar een parfumerie waar de meiden werden opgemaakt en hun nageltjes (met echte Dior nagellak!) werden gelakt. Daar kregen ze een groot cadeau dat verraadde wat ze zouden gaan doen. Toen Amélie de stewardessenpakjes uit het inpakpapier haalde zei ze stralend; ‘ik hoopte het al!’. Wat was ze blij en wat genoten wij van dit stralende koppie. Weer terug in de limo trokken we de (kinder)champagne open en aten de meisjes zoveel zoetigheid dat het glazuur bijna van hun tanden afviel… Ik dacht veel terug aan het moment dat we met Maxine in de roze limo zaten op haar wensdag en kreeg heimwee naar dat moment…

Het voelde alsof Maxine er bij was en dat we haar dat lieten weten

Aangekomen bij Rotterdam Airport keken mensen heel verbaasd naar de enorme limo waar wij uitstapten. Onze privépiloot stond ons op te wachten. Meteen werd verklapt dat we zouden gaan vliegen. ‘Yes!’ riepen wij alle-vier. De spanning steeg. Het meeste nog bij Eline, want die had nog nooit gevlogen. De piloot loodste ons gauw door de Douane. Daarna liepen we naar het voor ons gereserveerde vliegtuigje (voor de kenners: een Cessna 172 Skyhawk II). Ik kreeg kriebels in mijn buik bij het zien van dit toestelletje. Ik ging, samen met Amélie en Eline, mee met de eerste vlucht en zat naast de piloot. Gaaf om een keer een cockpit van dichtbij te bekijken en toch vroeg ik me af; ‘Zou alles wel goed werken?’ We kregen alle drie een koptelefoon op, zodat we met elkaar konden praten. De meisjes maakten van de gelegenheid gebruik en giechelden en kletsten erop los. Toen ze ons, als echte stewardessen, hadden gevraagd of we goed in de gordels zaten stegen we op. Waaauuuw; het was prachtig! We vlogen op 500 meter, dus we konden een stukje Nederland zo prachtig van boven bekijken; Rotterdam (inclusief haven), Delft, Den Haag, het Westland en de kust bij Hoek van Holland. Amélie bleef haar duim maar omhoog houden en zeggen hoe gaaf ze het vond. Eline herhaalde dit, al was er bij haar ook wat gezonde spanning. Eenmaal soepel geland gingen Jeroen en de vrijwilligsters met de tweede vlucht mee. Nadien deelden Jeroen en ik met elkaar dat we allebei vaak naar boven hadden gekeken vanuit het vliegtuig in de hoop dat Maxine ons zou zien.

Toen we Amélie naar bed brachten zei ze: ‘Mama, ik wil nog wel een droomdag.

Voordat we gingen lunchen kregen de meisjes een heus stewardessencertificaat. Supertrots waren ze. Lunchen deden we op het dakterras van de vertrekhal, met de vliegtuigen op het platform achter ons. De stewardesjes genoten van frietjes, hamburgers en appelsap. Ondertussen kwam een medewerker van de Rotterdamse luchthaven aan met twee enorme cadeaus; prachtige rolkoffers van Rotterdam Airport. De dames stonden te juichen bij het uitpakken ervan. Daarna vertelde de medewerker dat ze nog een verrassing had; een ontmoeting met een stewardess die de meisjes zou gaan rondleiden. Nog meer gejuich. Zij  nam ons mee naar de crewroom van Transavia. Een ruimte waar normaal niemand van buitenaf mag komen en waar alle stewardessen en piloten zich klaar maken voor de vlucht. Mooi was dat er spoedig een vlucht naar Faro zou vertrekken, zodat Amélie en Eline kennis konden maken met verschillende piloten en stewardessen. Ze kregen een kijkje achter de schermen en mochten allerlei vragen stellen. Na high fives en een  paar mooie foto’s namen we afscheid van de crew en de luchthaven. De taxi stond al klaar en na een paar minuten rijden vielen de meiden als een blok in slaap. Wij vielen stil. Hoe mooi de dag ook was en hoe geweldig de meiden straalden; op een dag als deze misten we onze Maxine des te meer…

De dag sloten we af bij een pizzeria in Nijmegen. Veel aten de meisjes niet. Ze waren letterlijk en figuurlijk vol van de dag. Bij het afscheid van Eline lieten we haar en haar moeder weten dat we het heel fijn vonden dat ze erbij was. ‘Het voelde soms zelfs als vanouds, zo met twee meisjes’ zei Jeroen. En dat kon ik beamen. Het was heel fijn om weer met twee kinderen op pad te zijn. Een gevoel wat ik heel erg mis. Toen we Amélie naar bed brachten zei ze: ‘Mama, ik wil nog wel een droomdag’. Een mooi compliment voor de vrijwilligsters van Dream4kids dat ze dik hebben verdiend!