Marjolein
Vroeg of laat krijgen we allemaal met de dood te maken. Toch praat ruim 1 op de 3 mensen nooit over de dood. Of over andere vormen van rouw en verlies. Uit angst vermijden we de pijn liever. Ook zijn we vergeten hoe we in contact blijven, omdat we onze rouwrituelen zijn kwijtgeraakt. Daardoor plaatsen
Acht jaar geleden, op 28 april 2016, vloog ze van ons weg. Maxine, onze kleine ster, zoals we haar gek genoeg bij haar geboorte al noemden. Op die dag kwam het droeve, onvermijdelijke moment dat haar onbehandelbare ziekte overging in de dood. 108 dagen nadat we hoorden dat ze ongeneeslijk ziek was. Ze had een
In deze blog: hoe blijf ik in contact met mezelf en mijn ervaring als gespreksleider in een groep? Steeds vaker breng ik mensen met elkaar in gesprek over rouw, verlies en (kinderpalliatieve) zorg. Daarbij weet ik dat mijn persoonlijke ervaring met het verliezen van Maxine waardevol is, maar ook kan overweldigen. Al een tijd worstel
‘Ik wil met ons drieën’, zei Amélie duidelijk. En daarmee daagde ze mij uit iets te doen dat ik zeven zomers nog niet gedurfd had: alleen met ons gezin op zomervakantie. Voor veel gezinnen een logisch gegeven, voor ons een hindernis dat ons stond te wachten in het rouwlandschap. De afgelopen vakanties bewogen we daar
Contact met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt, kan enorm helpen in de (h)erkenning en acceptatie van gevoelens, het uitwisselen van kennis, expertise en het hebben van een handelingsperspectief. Ook in een uitzichtloze situatie. Omdat je elkaar écht begrijpt. Nadat ik het nieuws kreeg dat Maxine ongeneeslijk ziek was en we in korte tijd afscheid van
O jee, dacht ik. Volgend jaar is mijn dochter aan de beurt. Ik trof groepjes snikkende, om elkaar heen hangende meiden op het schoolplein aan. Ze namen afscheid van hun klasgenoten en juf. Ik begon me schrap te zetten en al een jaar lang hik ik aan tegen de dag die volgende week komen gaat; haar laatste
‘De oranje tompoucen zijn weer heerlijk’, zegt mijn schoonzusje. We zitten aan onze eettafel met de inner circle en laten het gelegenheidsgebak smaken. ‘Mag ik jouw potje oranje lak nog even lenen?’, vraagt mijn andere schoonzusje, die ook met gekleurde nagels de deur uit wil kunnen gaan. Traditiegetrouw maken we ons op voor een rondje
Vlak na de diagnose van onze dochter legde de kinderneuroloog ons de keuze voor of we door middel van bestraling Maxines leven wilden verlengen. Een duivels dilemma. Uiteindelijk kozen we ervoor haar niet te behandelen en dus niet voor levensverlenging. Maar wat betekent het voor ouders en artsen om deze keuze te maken? In dit
‘Door wat er vier jaar geleden gebeurd is zit ik qua zorgen meteen tegen het plafond!’, snik ik tijdens het spreekuur. De huisarts begrijpt mijn zorgen en stuurt me direct door naar de mammapoli. Thuis groeit alsnog de onzekerheid over wat ze heeft gezegd over de gezwollen melkklieren in mijn borst waar ze de knobbel
‘Ik vind het mooi hoe je soms zware, persoonlijke onderwerpen met de nodige luchtigheid kan brengen. Daar kan en wil ik nog wat van leren.’ Dit stuurde ik als leerpunt samen met mijn huiswerk naar columniste Eva Hoeke. Na het zien van de aankondiging op Twitter, schreef ik me een paar weken eerder in voor
