‘Ik vind het mooi hoe je soms zware, persoonlijke onderwerpen met de nodige luchtigheid kan brengen. Daar kan en wil ik nog wat van leren.’ Dit stuurde ik als leerpunt samen met mijn huiswerk naar columniste Eva Hoeke. Na het zien van de aankondiging op Twitter, schreef ik me een paar weken eerder in voor haar masterclass ‘columns schrijven aan de keukentafel’. Snel, voordat eventuele grootheidswaanzin de kop op zou steken. Nu de dag daar is ben ik toch wat zenuwachtig. Hoe zou het zijn om Eva bij haar thuis te ontmoeten? Zou ze net zo tof zijn als ze zich in haar wekelijkse column voordoet? Of is ze in het echt arrogant of juist stilletjes? ‘Goedemorgen! Gaan we beginnen?’, begint ze terwijl ik de drempel over stap. ‘Eerst naar de wc en dan ben ik er klaar voor’ antwoord ik met hetzelfde enthousiasme. ‘Het toilet heb ik gisteren grondig gepoetst!, roept ze me na. Gerustgesteld door deze huiselijke begroeting verdwijnen met mijn plas de zenuwen.
‘Niet schmieren!’
In de woonkamer tref ik de andere deelnemers, kletsend over de rit naar Wormer. Gelukkig geen popiejopie mensen, maar fijne vrouwen die, net als ik, beroepsmatig of voor de lol schrijven. Allemaal grijpen ze even naar hun hart als ik ze tijdens het introductierondje vertel dat mijn overleden jongste dochter de reden is dat ik schrijf. Precies op dat moment maakt Marcel van Roosmalen zijn entree. Als Eva ‘m Pluis noemt en haar man daarmee – volgens eigen zeggen – terugbrengt naar zijn ware proporties lachen we. Het blaast de lucht in mijn verhaal waar ik vandaag naar op zoek ben. Dat kunnen mijn schrijfsels, die overwegend over rouw, verlies en kinderpalliatieve zorg gaan wel gebruiken. Iets wat Eva beaamt. ‘Niet schmieren!’ is een van haar belangrijkste leerpunten. Oftewel: niet overdreven emotioneel doen en het verdriet met kledders in iemands gezicht smeren. In mijn neiging moeilijke onderwerpen en emoties uit te leggen smeer ik misschien te graag? ‘Gedoseerd is duurzamer’, licht Eva toe. Om dat te illustreren pakt ze ‘Mit tränen’ erbij. Deze column schreef ze over de dood van haar vriendin Karlijn. Daarin vat ze haar laatste wensen samen tot nog één keer de sketch Tosti Kaas, Appel en Kaneel van Brigitte Kaandorp zien én cheesecake eten. ‘Aardse dingen die meteen duidelijk maken wat ze allemaal ging verliezen. Over tien jaar weet je nog van die cheesecake.’
Als we na de kadetjes kaas en hagelslag mijn ingeleverde column bespreken wijst Eva me op de woorden die blijven hangen. ‘Dat is jóuw cheesecake!’
Waarachtig schrijven
Als we na de kadetjes kaas en hagelslag mijn ingeleverde column bespreken wijst Eva me op de woorden die blijven hangen. ‘Dat is jóuw cheesecake!’ Ook leert ze ons vooraf duidelijk na te denken welk punt we willen maken, anders ligt daar het gevaar van ‘zwabberen’ op de loer. Ik vraag me af of ik daar wel goed over heb nagedacht. Dat probleem hebben ook een paar andere schrijfsters. Terwijl we onze teksten doornemen blijkt er soms een hele andere boodschap achter te schuilen die mij en hen hier en daar tot tranen roert. ‘Wie waarachtig schrijft, schrijft over onderwerpen die raken. Dat begint met iets dat je zelf écht raakt’, licht Eva toe. Aan ons de vervolgopdracht om dat terug te brengen naar dat ene moment of beeld dat blijft hangen.
Geef een reactie