Kalm glijdt Karin met haar hand langs de gladde, ruwe en wollige stoffen. Haar schrale vingers blijven haken aan de pluisjes van de wintervesten. Terwijl ze op het bed achter haar ploft ziet ze hoe keurig de kledingstukken op kleur gesorteerd hangen. Typisch haar moeder, die erg kon genieten van orde en netheid. Een eigenschap die ze heeft overgedragen op Monique, maar die zij volledig mist. Karin was meer van de ordeloosheid. Als kind mopperde haar moeder vaak dat haar kamer eruit zag als een soepzooitje. In de hoek van de kast hangen een paar gevulde kledinghoezen. Vermoedelijk met de mantelpakjes die sinds haar pensioen ongedragen zijn, maar die ze niet weg wilde doen. Daarvoor was ze veel te trots op haar outfits geweest. Ze vond het heerlijk zich uit te dossen voordat ze de werkvloer betrad. De blik van Karin gaat nog eens langs de jurken, jasjes, blouses en rokken. Kijkend naar het ensemble kan ze haar moeder helder voor de geest halen. Haar rode haar, helderblauwe ogen, rode lippenstift en gulle lach, zoals laatst nog op het feestje van oom Frans waar ze die gewaagde kunstleren jurk had aangehad. Dan valt haar oog op de bordeauxrode sjaal die ze mam gaf op haar 70e verjaardag omdat die zo mooi stond bij haar huid. Ze staat op en pakt ‘m uiterst voorzichtig van het schap waaronder de truien en hemden strak opgevouwen liggen. Wanneer ze de zijden stof tegen haar neus drukt ruikt Karin het warme, zoete aroma van haar moeder en het parfum dat ze samen kochten toen ze bij haar in Utrecht op bezoek was. Ze doet haar best de geur in haar geheugen op te slaan. Kan dat eigenlijk wel?, vraagt ze zich af. Wanneer ze zo innig met dit accessoire staat te knuffelen wordt haar aandacht getrokken door een suède, donkergroen broekpak die perfect past bij de sjaal. Als ze de kledinghangers opzij schuift om het erbij te pakken maakt ze in haar hoofd een plaatje. Hmmm, toch te kek denkt ze en aarzelend hangt Karin het weer terug. Misschien komt haar moeder beter tot haar recht in een jurk.
Geef een reactie