Marjolein bij Zorgdragers

O jee, dacht ik. Volgend jaar is mijn dochter aan de beurt. Ik trof groepjes snikkende, om elkaar heen hangende meiden op het schoolplein aan. Ze namen afscheid van hun klasgenoten en juf. Ik begon me schrap te zetten en al een jaar lang hik ik aan tegen de dag die volgende week komen gaat; haar laatste dag op de basisschool. Ik ben niet de enige. ‘Afscheid nemen is stom!’ roept Amélie al een paar maanden, waarna er regelmatig tranen vallen. Leuke dingen buiten school laat ze regelmatig aan haar voorbij gaan omdat haar verdriet ruimte nodig heeft. Ze wil niet weg van de plek waar ze zich veilig voelt, de plek waar ze iedereen kent en de plek waar dat wat ze heeft meegemaakt er gewoon mag zijn. ‘Nee, want school is míjn plek’, was haar antwoord na het overlijden van haar zusje toen school vroeg of ze behoefte had aan een blijvend monument op het plein. Op school wil ze er niet bewust mee bezig zijn. Al is het verlies er onbewust altijd, denk ik.

Hier is het normaal

Rouwtherapeuten met wie ik samenwerk en andere ervaringsouders deelden dat al met me: ‘kinderen die een groot verlies mee hebben gemaakt, vinden de overgang naar de middelbare school vaak extra lastig.’ Ik denk het ook, maar de binnenwereld van Amélie laat zich op dit gebied moeilijk raden. Wat ik wel weet, is dat school de plek is waar voor haar alles ‘normaal’ is gebleven toen Maxine zes jaar geleden overleed. Waar ze even verlost was van ziekte en van dood, van rouwende ouders en verdrietige mensen. Op school zijn haar vriendinnen. De meesten waren bij het afscheid, weten wat ze heeft meegemaakt. Daar zijn haar klasgenoten die haar verhaal kennen, op school kan  ze erover praten. Of zwijgen.

Wat ik wel weet, is dat school de plek is waar voor haar alles ‘normaal’ is gebleven toen Maxine zes jaar geleden overleed. Waar ze even verlost was van ziekte en van dood, van rouwende ouders en verdrietige mensen.

Drie jaar tekort

Ik voel verdriet als ik eraan denk dat we als gezin een vertrouwde plek achter ons laten. Niet alleen de vriendinnen van Amélie kennen ons verhaal, ook hun ouders en leerkrachten. Ze waren dichtbij toen Maxine ziek werd en overleed en bleven dat de jaren erna. ‘We praten hier nog regelmatig over dat kleine moppie en dat jullie alweer zes jaar zonder haar leven ’, herinnert  de moeder van een van Amélies vriendinnen zich, terwijl we nadenken over  het afscheidscadeau van de klas. Ik schiet vol. Deze contacten zal ik missen. Op één goede vriendin na kent niemand van haar klasgenoten en ouders Maxine op de middelbare school. Alsof we met het verlaten van de basisschool weer een stukje Maxine moeten loslaten. Daar komt bij dat ik nog niet klaar ben op deze plek. Hier had ik nog drie jaar moeten rondlopen, tot de dag dat  Maxine zou uitvliegen naar haar middelbare school. Het besef dat ook dit haar wordt ontzegd, doet pijn.

Alles in de weckpot

Amélie en ik hebben ons eigen verdriet, al is het ook verweven. Af en toe is het zoeken naar wat van mij is en wat van haar. Haar coach, die haar handvatten geeft om met deze gevoelens om te gaan, leert ons hoe we voorkomen dat we elkaars pijn ook nog dragen. ‘Laat me maar’, zegt Amélie steeds vaker als ze alleen wil zijn met haar verdriet.  Het is wel fijn om samen vorm te geven aan haar laatste jaar. We conserveren polaroids en briefjes van bijzondere momenten uit groep acht in een grote glazen weckpot. Ik ben actief betrokken bij de uitjes van groep acht en er ligt een fotoboek bij de drukker om verhalen en foto’s van de meiden vast te leggen. ‘Het gaat allemaal zo snel mam, ik wilde dat ik er nog meer van had genoten’, constateerde Amélie vorige week. Herinneringen tastbaar maken helpt om de tijd af en toe stil te zetten. En geeft iets om vast te houden als er straks weer een draadje wordt doorgeknipt.

Zorgdragers

Deze blog schreef ik voor Zorgdragersnetwerk van gedreven professionals met hart voor de zorg waar ik bij aangesloten ben.  Ik deel mijn ervaringen en de impact op mijn eigen leven met voorbeelden uit de praktijk waar ik bijdraag aan betere kinderpalliatieve zorg in de rol van ervaringsdeskundige, aangevuld met mijn expertise als communicatieprofessional. Ik vind dat alle ernstig zieke kinderen en de mensen om hen heen de allerbeste zorg verdienen én voldoende aandacht voor hun rouw en (levend) verlies. Het maakt het allerergste draaglijker. Deze drive werd in mij wakker na het verliezen van Maxine, toen ze 3 jaar oud was.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *