Oefenen met Het Grote Loslaten op Koningsdag

‘De oranje tompoucen zijn weer heerlijk’, zegt mijn schoonzusje. We zitten aan onze eettafel met de inner circle en laten het gelegenheidsgebak smaken.

‘Mag ik jouw potje oranje lak nog even lenen?’, vraagt mijn andere schoonzusje, die ook met gekleurde nagels de deur uit wil kunnen gaan. Traditiegetrouw maken we ons op voor een rondje over de vrijmarkt op deze zonnige Koningsdag. We slenteren, doen een drankje onderweg en zoeken naar spulletjes die we misschien kunnen gebruiken. De sfeer is ontspannen. Toch voel ik het onheil dat zes jaar geleden ongemerkt boven mijn hoofd hing, toen ik eveneens met de nasmaak van een oranjetompouce en gelakte nagels over de vrijmarkt liep. Ik kocht boekjes en DVD’s voor Maxine, niet wetend dat ze die nooit meer zou bekijken. Want na de lunch werd, toch plotseling, het afscheid van haar ingeluid.

Toch voel ik het onheil dat zes jaar geleden ongemerkt boven mijn hoofd hing, toen ik eveneens met de nasmaak van een oranjetompouce en gelakte nagels over de vrijmarkt liep.

Onmogelijke vraag

Thuis waren er lekkere broodjes, die ik tegelijk met de tompoucen van de bakker had meegenomen. Maxine smulde ervan, maar door uitval van haar spieren verslikte ze zich en viel flauw. Dit incident was het begin van het einde. Maxine kon daarna alleen nog maar liggen en had bijna nergens zin meer in. Het spreekwoordelijke lichtje in haar ogen was gedoofd. Jeroen, mijn man, zat de hele middag bij haar, zich voorbereidend op het naderende afscheid. En ook al zag ik dat het zo niet langer ging, tegen beter weten in hoopte ik op een ommekeer. Vooral omdat ik niet wist hoe ik met deze nieuwe situatie om moest gaan. Van herinneringen maken met en zorgen voor Maxine moest ik opeens overgaan tot loslaten. Hoe neem ik afscheid van mijn dochter? Die onmogelijke vraag had ik de hele ziekteperiode voor me uitgeschoven. Tot het moment dat een ambulanceverpleegkundige me de volgende ochtend liet weten dat Maxine waarschijnlijk diezelfde dag zou overlijden. Opeens voelde ik wat me te doen stond en kon ik haar met liefde begeleiden naar de andere kant.

Afspraak tussen verdriet en mij

Elk jaar op Koningsdag speelt zich diezelfde film af. Na het bezoek aan de vrijmarkt en de broodjeslunch daalt het verdriet vandaag wederom als een deken op me neer. Het ligt op me te wachten en ik maak ruimte om het te ontvangen. Alsof we een afspraak hebben, verdriet en ik. Wij alleen. Want waar ik naar binnen keer, wil Jeroen juist naar buiten. In de middag vertrekt hij naar Oranjepop, een festival in de stad. Hij heeft er behoefte aan het leven met familie, vrienden, muziek en biertjes te vieren op de dag voordat de zon voor Maxine definitief onder ging.

‘Ga je mee?’, vraagt hij voor de vorm, wetend dat ik nee zal zeggen. We gunnen elkaar onze eigen manier. Want terwijl Nederland feest viert verstil ik om opnieuw het proces van loslaten te doorleven.

Het ligt op me te wachten en ik maak ruimte om het te ontvangen. Alsof we een afspraak hebben, verdriet en ik.

In een coconnetje

Het feest houd ik op afstand om haar nabijheid te voelen en over haar te mijmeren. Zoekend naar elementen die haar zo tastbaar mogelijk maken; ik kijk foto’s en filmpjes, lees mijn blogs en snuffel aan haar kleertjes. In gedachten ben ik met Maxine samen in een coconnetje om het moment te markeren dat ik haar verloor. Ik haal haar denkbeeldig een beetje naar me toe, voordat we morgen stilstaan bij het moment dat ze uit het leven is weggegleden. Zo bereid ik me voor op die vreselijk verdrietige dag. Elk jaar weer is het moeilijk onder ogen te zien dat ze zomaar uit onze handen is geglipt, terwijl we alleen machteloos toe konden kijken. Het is telkens weer oefenen met Het Grote Loslaten. Want met terugwerkende kracht wil ik haar nog steeds bij me houden.