Vriend

Kerst 2016. De eerste zonder Maxine. Al heb ik niet zoveel met kerst, ik ben normaal gesproken wel dol op de eindejaarsgezelligheid met borrels , etentjes, quizjes, mooie gesprekken om het jaar door te nemen en vooral veel tijd met mijn dierbaren door te brengen. In deze periode van het jaar staat alles in het teken van ‘samen’ en daardoor is en wordt het gemis van Maxine nog groter. Vóór 2016 prees ik me altijd gelukkig dat ik (in deze periode) het leven kon vieren met mijn geliefden in plaats van aan de andere kant van de samenleving te staan. De kant waarvoor deze tijd extra zwaar is door eenzaamheid, ziekte of het gemis van een geliefde. Nu sta ik er zelf. Voor het eerst in mijn leven heb ik geen zin en ben ik niet in staat om mee te doen met de feestvreugde, simpelweg omdat er niks te vieren valt. De Kerstdagen zijn we, met hulp van vrienden en familie, redelijk doorgekomen. Zolang we de Kerstsfeer buiten de deur hielden en alle gevoelens konden toelaten die er waren.

De Sinterklaastijd was nog heftiger. Wat was het wrang om maar één laarsje bij de schoorsteen te zien staan en alleen Amélie pakjes open te zien scheuren op 5 december. In onze familie was het altijd één van de hoogtepunten als Amélie en Maxine samen de zakken met cadeautjes stonden te bewonderen die voor hen gebracht waren. Dit keer stond Amélie er alleen. Ik stond snikkend achter haar. Wat vond ik het vreselijk dat Maxine dit niet mee mocht maken. Want ze was gek van Sint en zong het liefste tot aan haar verjaardag in maart Sinterklaasliedjes. Om te zorgen dat ze er toch een beetje bij was zaten er ook pakjes voor haar in de zak, zoals een mooi kandelaartje voor bij haar urn, en brandden we kaarsjes bij foto’s van haar tijdens eerdere Sint-vieringen. Toen we dan eindelijk deze horde hadden genomen begon iedereen zich alweer op te maken voor de Kerst… zucht…

Want haar dichtbij houden is wat we het liefste doen, terwijl het leven doorgaat. Tijd is daarin onze vriend en  vijand. De tijd helpt ons weer heel te worden, maar haalt ons verder bij haar vandaan.

December is voor ons niet alleen de maand van de ‘feestdagen’, ook de herinneringen aan de onzekerheid waar we vorig jaar in zaten maakt deze tijd extra moeilijk. Toen kregen we vlak voor de Kerst te horen dat er iets ernstigs met Maxine aan de hand kon zijn. De hele kerstvakantie keken we op tegen 11 januari, de dag dat ze de MRI-scan zou krijgen… Ik had destijds een heel naar voorgevoel en leefde drie weken lang tussen hoop en vrees. Nu, een jaar later is alle hoop verdwenen en onze grootste nachtmerrie uitgekomen. Als ik erop terugkijk dan voel ik opnieuw de stress en de buikpijn van destijds. In mijn hoofd ga ik terug naar die tijd en probeer de uitkomst met terugwerkende kracht te veranderen en Maxine terug te halen. Dit alles doet een extra beroep op mijn ‘overlevingskracht’ en laat me inzien dat ik bergen verzet en tegelijkertijd dwaal.

Troostend is het om te merken dat veel mensen erbij stil staan dat deze periode van het jaar extra pijn doet via lieve kaartjes, belletjes, cadeautjes en berichtjes. Wat me daarbij sterkt is dat Maxine niet alleen in onze gedachten is, ook in vele anderen leeft ze voort. Zo blijft ze zorgen voor veel verbinding. Er worden herinneringen aan haar opgehaald en extra kaarsjes voor ons meisje aangestoken. Dat is het grootste cadeau dat men mij kan geven. Mijn grootste angst is dat ze vergeten wordt. En het is fijn bevestigd te krijgen dat dat niet zo is.

Jeroen, Amélie en ik dragen Maxine in ons hart. Inmiddels nemen we haar ook fysiek met ons mee. Allemaal op onze eigen manier. De linker ribbenkast van Jeroen is sinds een paar maanden verfraaid met een ambigram van Maxine als tatoeage, zodat hij haar dichtbij zijn hart draagt. Ik bewaar een kleine hoeveelheid as van mijn meisje in een hanger op mijn hart, geïnspireerd op haar afscheidskaart waar ook de urn op is gebaseerd. Beide zijn ontworpen door sieradenmaakster Jacqueline Wouters waarmee we de afgelopen maanden een bijzonder traject hebben beleefd. Ook heeft ze Amélie geholpen met het ontwerpen en schilderen van een persoonlijk knuffelhart van klei waarin ook een beetje as van haar kleine zusje verwerkt is. De urn, omringd met de trofeeën van Maxine, heeft een speciaal plekje gekregen in onze woonkamer. Op deze manier hebben we haar elke dag in ons midden en kunnen we haar aanraken en vastpakken zo vaak we willen. Want haar dichtbij houden is wat we het liefste doen, terwijl het leven doorgaat. Tijd is daarin onze vriend en  vijand. De tijd helpt ons weer heel te worden, maar haalt ons verder bij haar vandaan. Ik wil de klok soms zo graag stil zetten om in een tijdloze leegte dichtbij haar te blijven. Maar de realiteit brengt ons naar de eindstreep van 2016. En dat is aan de ene kant goed, want ik wil dit vreselijke ongeluksjaar graag afsluiten. En aan de andere kant ook weer niet, want in 2016 was Maxine er nog en in 2017 zal ze alleen in onze herinnering doorleven…