Terwijl veel mensen vandaag bezig zijn met de toekomst van Nederland, worden wij extra geconfronteerd met het gegeven dat er voor jou geen toekomst meer is. Vandaag is jouw geboortedag. Een titel waar ik aan moet  wennen, want helaas verjaar je niet meer. Vier jaar geleden kwam je ter wereld. Zonder problemen en (aanvankelijk) kerngezond. Je liet lang op je wachten. Bij 41 weken en 5 dagen werd ik ingeleid in het ziekenhuis. Toen was je er razend snel. In mijn dagboek lees ik: “Wat een fantastische ervaring was het (weer) toen je op mijn buik werd gelegd en ik zag dat we een gezond meisje hadden gekregen met alles erop en eraan. Nadat papa de navelstreng had doorgeknipt werd je nagekeken. Een prachtige score kreeg je. Wel moesten we de nacht blijven omdat we pas naar huis mochten als jij geplast had en je eigen temperatuur kon vasthouden. Toen je aangaf dat je dorst had, legde ik je snel aan. Wat een mooi gezicht. Na alle controles was het tijd om familie en vrienden te bellen. Eén van de mooiste telefoontjes ooit. Oma kwam zelfs nog even op bezoek omdat ze haar nieuwsgierigheid niet kon bedwingen. Ik vond het heel fijn om je aan haar voor te stellen en kreeg er een brok van in mijn keel. Nadat oma naar huis was gegaan maakten wij ons gereed voor de nacht. ”

Vandaag is jouw geboortedag. Een titel waar ik aan moet  wennen, maar helaas verjaar je niet meer.

Zo begon jouw veel te korte leventje. Vanaf het begin dronk je goed, te zien aan jouw bolle wangen. Slapen deed je ’s nachts weinig, maar liever overdag in de draagdoek bij mama. Of op de onderarm van papa. De lentezon liet dat voorjaar lang op zich wachten, dus we konden weinig naar buiten. Binnen vermaakten we ons ook. Uren kon ik naar je kijken als je bij me lag en genieten van je babygebrabbel. We hadden samen de slappe lach om de spelletjes die we deden op de grond. Open keek je de wereld in. Dus je vond het prima om na 5 maanden thuis het kinderdagverblijf te gaan ontdekken. Plezier maken met andere kindjes in de spiegelbox en spelen met dingen die herrie maakten of waar je mee kon friemelen. Een half jaar later kon je fysiek wel wat meer uitdaging gebruiken. Dus vlak voordat je 1 werd mocht je naar de dreumesgroep.

Jouw eerste verjaardag stond je trots naast de tafel, waaraan je je inmiddels met gemak kon optrekken. Niks wat daarop lag was meer veilig. Het vieren van je verjaardag vond je onwennig. De verjaardagskroon trok je van je hoofd jezelf afvragend wat je met dat ding moest. Je ondeugende snoetje verraadde boevenstreken. Zo vond je het maar wat leuk om in de keuken rond te kruipen en alles overhoop te halen, stiekem smeerkaas uit de koelkast te eten met een soeplepel of jezelf op te maken met stift. Een paar maanden later leerde je lopen. Trots als een pauw was je! Nu kon je fijn rondsjouwen en overal rondkijken. Als we een rondje om het blok wandelden kon je het niet nalaten om de voortuintjes in te lopen en door de ramen naar binnen te kijken. Meestal werd je nieuwsgierigheid beantwoord met een zwaai of een lach. Dansen vond je helemaal fantastisch. Het liefste stond je voor de boxen te hakkûh op Scooter, headbangen op Led Zeppelin en later zong je het hele repertoire van K3.

Op je derde verjaardag vierden we de (achteraf bijna) afsluiting van jouw leventje met een grote taart, alle mensen die belangrijk voor je waren. En als klap op de vuurpijl; een heuse band in huis, omdat je zo van muziek hield.

Bij je tweede verjaardag genoot je met volle teugen. Echt jarig was je. Een uitje naar de binnenspeeltuin stond op het programma. Voor we het wisten zat je bovenin het klimrek. Amélie moest haar best doen om je weer beneden te krijgen. Jullie gingen steeds meer samen spelen en ruziën. Konden niet zonder en niet met elkaar. Als echte zusjes giechelen op de trampoline om jouw statische haar, kliederen in de zandbak en later weer samen schoon worden in bad. Je haalde het bloed onder haar nagels vandaan als je een kleurplaat bekraste of blaadjes uit de kinderboeken scheurde. En als het jou niet zinde dan trok je aan haar donkerbruine krullen en gilde tot onze oren er pijn van deden. Je werd een ondernemende dame. Bij het kinderdagverblijf liep je rondjes langs alle kindjes om te kletsen en te kijken of iedereen op z’n gemak was. Was iemand verdrietig, dan vrolijkte jij diegene op met gekke bekken, aandacht of een cadeautje. Verkleden als prinses was een liefhebberij, tegelijkertijd was je ook een wildebras. Lang stilzitten in de auto vond je vreselijk. Wandelen (met je pop), rennen, dansen, rondscheuren met een winkelkarretje en ravotten in de speeltuin waren meer aan jou besteed. Soms was je zo druk met je omgeving en spelen dat je vergat waar je liep. Blauwe plekken en schaafwonden waren jou niet vreemd. Daarom viel het ons eerst niet op dat er eigenlijk veel meer aan de hand was. En toen kregen we op 11 januari 2016 de schrik van ons leven. Daarna kon je fysiek steeds minder. Zo knap vond ik het dat je je aanpaste en andere dingen ging doen; kleien en kleuren, genieten van lekker eten, kussen en knuffelen, boekjes lezen. Tot het laatste toe vond je een manier om de danspasjes van K3 na te doen. Op je derde verjaardag vierden we de (achteraf bijna) afsluiting van jouw leventje met een grote taart, alle mensen die belangrijk voor je waren. En als klap op de vuurpijl; een heuse band in huis, omdat je zo van muziek hield.

Al een paar weken ben ik zenuwachtig voor deze dag. Want ik weet niet hoe het voelt en moet; jouw geboortedag ‘vieren’ zonder dat jij erbij bent.

En vandaag… is dat alweer een jaar geleden…en staan we stil bij al jouw gouden momenten. Al een paar weken ben ik zenuwachtig voor deze dag. Want ik weet niet hoe het voelt en moet; jouw geboortedag ‘vieren’ zonder dat jij erbij bent. Naast verdriet en gemis voel ik ook veel nieuwsgierigheid. Hoe zou je nu zijn op je eerste schooldag? Het doet pijn om je leeftijdsgenootjes naar school te zien lopen, trots aan de hand van papa, mama of allebei. Hoe zou jij het vinden? Zou je het klaslokaal inrennen, onbevangen als je was? Of je toch wel gespannen aan mij en papa vastklampen en luisteren naar de geruststellende woorden van je grote zus? Het zijn wederom fantasieën en verlangens die ik voel. Van momenten waarvan ik vier jaar toch echt dacht dat ze zouden passeren. Ik zal er nog vaak over (dag)dromen. We gaan eerst proberen de dag maar eens door te komen. Dingen doen die jij leuk vond. Amélie wilde graag vrij van school, dus we gaan er met z’n drietjes op uit; naar de speeltuin en taart eten. In de middag komen er mensen die belangrijk voor je waren. We eten je lievelingsmaal; pasta met rode saus én kaas. En vanavond hoop ik dat je de lichtjes ziet van onze wensballonnen voor jou. Ondertussen houden we elkaar vast, met jou als stralend middelpunt. Dag lieverd…van harte…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *