Terwijl ik aan de kant mee sta te deinen op de muziek komen sprookjes voor mijn neus tot leven. Op grote, bont aangeklede wagens, waar veel carnavalsverenigingen nog een puntje aan kunnen zuigen, staan favoriete karakters als Peter Pan, Buzz Light Year en Donald Duck te zwaaien alsof hun leven ervan af hangt. Amélie wuift terug. Haar extra paar zwarte ronde oren, waardoor ze veel gelijkenissen vertoont met het hoofdpersonage van het park, wiebelen mee op de maat van de muziek. Nadat we de bekendste tekenfilmfiguren van de afgelopen decennia hebben aanschouwd is het tijd voor het sluitstuk. Rapunzel, Sneeuwwitje, Assepoester, Doornroosje en Belle dansen voorbij. Soms vergezeld door een paard of een prins. Hun houding statig, hun glimlach lief. Opeens zie ik je in gedachten voor me. Naast je zus sta je vrolijk en enthousiast mee te wijzen naar jullie rolmodellen uit vervlogen tijden. Met die fantasie komt ook de weemoed. Zodra de parade voorbij is getrokken moet ik huilen.

Weer kind

Het is 15 maart 2019. Op de dag dat je zes had moeten worden zijn we met familie op bezoek in Disneyland Parijs. Een bijzondere plek die past bij deze memorabele dag en jouw belevingswereld. Gisteren twijfelde ik nog of deze locatie niet te tegenstrijdig is met de werkelijkheid. Het weer tijdens de heenreis was zó onheilspellend dat het opeens een slecht plan leek om hier jouw geboortedag te ‘vieren’. Toen we vandaag opnieuw door de Disneypoorten stapten was het droog en de temperatuur aangenaam. Wie weet een signaal van jou dat je het ons gunt nieuwe herinneringen te maken. Met jou in gedachten. Zodra ik door de ingang wandel voel ik me weer kind. We starten de dag met een rit in de Hyper Space Mountain, een achtbaan in het donker. Ik gil net zo hard als jij altijd kon en voel de adrenaline door mijn lijf gaan. Even later beklimmen we met z’n allen de boomhut van de familie Robinson. Onderweg naar het mooie uitzicht maken we onderling grapjes over de afnemende conditie van sommigen. ‘Gelukkig kunnen we weer lachen’, zegt mijn moeder. Als ik haar aankijk weten we allebei dat haar woorden verder rijken dan dit moment.

‘Confronterend is het dat alle jarigen in het restaurant worden toegezongen door het bedienend personeel terwijl ze een taart met kaarsjes ontvangen. Dan komt het pijnlijke besef opnieuw dat jij nooit meer dan drie kaarsjes uit zal blazen.’

Knalroze taartjes

We komen langs allerlei attracties die ons herinneren aan mooie momenten uit jouw leven. ‘Ze is de hele dag bij me’, zegt een goede vriend, die ook mee is en dat geldt voor ons allemaal. Tijdens een reis door het donkere en geheimzinnige bos van Sneeuwwitje – die jij steevast ‘Sneeuwwotje’ noemde – zie ik jou weer voor me als deze prinses in de Efteling gedurende jouw wensdag die we afsloten met de Pinokkio-musical. Ook vandaag is deze houten hoofdpersoon de laatste attractie die we bezoeken. Op een paar momenten staan we bewust stil bij de dag dat je geboren werd. We eten taartjes – ik neem een knalroze, je lievelingskleur – en ’s middags verwennen we onszelf met een vijfsterrenlunch. Confronterend is het dat alle jarigen in het restaurant worden toegezongen door het bedienend personeel terwijl ze een taart met kaarsjes ontvangen. Dan komt het pijnlijke besef opnieuw dat jij nooit meer dan drie kaarsjes uit zal blazen.

Decor van Doornroosje

Halverwege de dag maak ik me even los van de groep. Alleen wandel ik door het kasteel van Doornroosje om stil te staan bij de dag waarop ik jou het leven schonk. In het kasteel is het sprookje op wandkleden afgebeeld zoals ik dat ken uit het sprookjesboek dat mijn moeder vroeger aan me voorlas. Dit mooie verhaal heb ik ook weer ontelbaar veel keren aan jou en Amélie voorgelezen. Telkens werd Doornroosje weer wakker, terwijl jij voor altijd zult slapen… Als ik naar het wandkleed kijk waarop de prinses ligt te slapen zie ik weer hoe je, na je overlijden, de laatste week thuis onder je Doornroosje-dekbed lag.

Het decor van dit sprookje heeft een bijzondere aantrekkingskracht op mij. Dat blijft ’s avonds zo als het kasteel verandert in een groot filmdoek. Disneyhoogtepunten worden hierop geprojecteerd, vergezeld met muziek en een lichtshow. Voordat we in het parkhuisje bij elkaar kruipen rondom je urn, die met ons is meegereisd, bezoeken we dit spektakel. Het prachtige vuurwerk waarmee de show wordt aangekleed voelt als een passend einde van deze dag. Tijdens de finale verschijnen herkenbare scènes van Frozen hoog boven ons. In de laatste maanden van je leven verkleedden Amélie en jij je als Anna en Elsa terwijl jullie meezongen en -dansten met alle filmhits. ‘Misschien woont ze daar wel’, zegt Jeroen als er een grote, lichtgevende ster op de hoogste toren verschijnt. Ik ben alweer in tranen. ‘Disneyprinsessen brengen veel teweeg’, fluister ik zachtjes terug.

Comments (2)

  1. Wat een mooi ontroerend verhaal weer Marjolein. Fijn dat het weer een beetje mogelijk is om te kunnen lachen.

  2. Jeetje Marjolein… Kippenvel in mijn nek en bewondering voor je schrijftalent…
    X

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *