Met een beetje pijn in mijn hart

Het verschil in uiterlijk tussen de snelle platte schootcomputer en mijn oude werklaptop maken de jaren zichtbaar die inmiddels zijn verstreken. Ik start het oude beestje nog eens op. Gelukkig wil hij nog aan. Weet ik mijn wachtwoord nog? Na drie pogingen van letterencijfercombinaties komt er beweging in. Het systeem lijkt na te denken. Wie is AL2338 ook alweer? Ondertussen heb ik tijd genoeg om een kop koffie te pakken. Terug bij de keukentafel zie ik meldingen van allerlei systemen dat mijn inlog verlopen is.

Ik klik de inlogschermen weg. Daarachter verschijnt de bureaubladachtergrond; mijn twee dochters tijdens de open dag van het net geopende, verbouwde, pand van Alliander in Duiven. Met pijn in mijn hart kijk ik naar de stralende glimlach van de meisjes. Wat was ik trots toen. Op hen, op de geklaarde megaklus van alle communicatie rondom het ‘state of the art’ gebouw en het begeleiden van mijn collega’s naar het nieuwe werken. Niet wetende dat dit een van de laatste onbezorgde momenten in mijn leven zou zijn.

Slopen

Goed en wel gestart met mijn vervolgopdracht bij Alliander voor de herhuisvesting op de Basisweg in Amsterdam kreeg ik het slechtste nieuws dat je als ouder kunt krijgen. Terwijl het pand aldaar werd gesloopt, sloopte kinderkanker het lijf van Maxine en het leven van ons gezin. We ontvingen de diagnose dat onze jongste een hersentumor had waaraan niks meer te doen was.

‘Terwijl het pand aan de Basisweg werd gesloopt, sloopte kinderkanker het leven van ons gezin.’

Gedurende haar ziekte en na haar overlijden speelde Alliander een belangrijke rol. Mijn afwezigheid werd op geen enkele manier ter discussie gesteld. Ik kreeg de tijd om er voor Maxine en mijn gezin te zijn. Collega’s waren er voor me en ons. Ze organiseerden etentjes, stuurden kaartjes en cadeautjes. En telkens als ik op kantoor kwam voor koffie dan luisterden ze naar mijn verhaal. Tijdens de uitvaart stonden ze als een warme haag om ons heen en toen ik weer wilde en kon werken werd ik met open armen terug ontvangen.

Schrijfbedrijf

Later ontving ik, eveneens vanuit Alliander, veel hulp, steun en betrokkenheid bij het vormgeven van het plan om voor mezelf te beginnen. Ik kreeg tijd, kon ervaring opdoen en opleidingen kiezen om vervolgens mijn eigen schrijfbedrijf op te zetten: Beroeren – voor het verhaal dat je raakt. Mede door Maxine ben ik gaan schrijven. Nu schrijf ik ook voor anderen. Ik maak zakelijke, pakkende on- en offline content voor organisaties en schrijf persoonlijke verhalen voor mensen rondom betekenisvolle momenten. Inmiddels besta ik een jaar en heb ik al veel mensen mogen ‘raken’ met mijn teksten.

‘Inmiddels besta ik een jaar en heb ik al veel mensen mogen ‘raken’ met mijn teksten.’

Eindelijk heb ik toegang tot de contentserver. Als ik alles wil gaan opschonen kom ik veel oude presentaties, artikelen en plannen tegen waar ik destijds mijn ziel en zaligheid in heb gelegd. Het emotioneert me. Niet zozeer de documenten, maar vooral de persoon die ik was toen ik ze schreef. Een onbezorgde, werkende moeder die (meestal) blij werd van haar werk, maar nog blijer als ze thuis haar kinderen weer in haar armen kon sluiten.

Zuinig

Ik voel een traan rollen over mijn wang terwijl ik door de mailtjes scrol die ik heb bewaard. Vooral de map ‘privé’ treft me. Daarin vind ik zowel de felicitatiemails na de geboorte van Maxine als de sterkte-berichten die ik van collega’s ontving na haar overlijden…Symbolisch voor de wending die mijn leven heeft genomen in de tijd dat ik onderdeel uitmaakte van deze organisatie waar Maxine zo bij is gaan horen.

‘Met een beetje pijn in mijn hart laat ik niet alleen een stukje van mezelf bij Alliander achter, maar geef ik er ook herinneringen aan mijn dochter in bewaring.’

Voor de laatste keer sluit ik mijn werkcomputer af en zoek ik alvast naar mijn toegangspasje: klaar om in te leveren. Met een beetje pijn in mijn hart laat ik niet alleen een stukje van mezelf bij Alliander achter, maar geef ik er ook herinneringen aan mijn dochter in bewaring. Ze zullen er zuinig op zijn, het is een mooi stel mensen bij elkaar. Ik ga ze niet vergeten.