Ze ziet dat het goed is

Lurkend aan de mocktails en kauwend op de malse kippenborst hangen ze aan hun lippen. Twee vrienden vertellen onze kinderen over de ondeugende streken uit hun vroegere jaren. Ik hoor de woorden ‘politie’, ‘achtervolging’ en ‘voetbalsupporter’ vallen gevolgd door lachsalvo’s. Met grote ogen kijken ze naar de mannen die hun wilde haren inmiddels merendeels verloren zijn. Terwijl ik een slok neem van de heerlijke Rioja die perfect past bij de lokale vis die voor me op mijn bord ligt, geniet ik mee van de gesprekjes en sfeer aan tafel van het dorpsrestaurantje. Tevreden kijk ik rond en zie dat het goed is. En precies op dat moment overvalt het me; het enorme gemis…. Hier had ze bij moeten zijn!

Geluksmomentjes

Dat overkomt me vaker en zeker deze zomervakantie. Omdat het me lukt er weer van te genieten. Bijzonder, want daar heb ik me de afgelopen twee jaren niet echt op kunnen betrappen. Die stonden in het teken van ervaren hoe het is om zonder Maxine op vakantie te gaan. Een onderdeel van het opnieuw leren leven zonder de fysieke aanwezigheid van onze jongste dochter. Steeds meer worden de woorden van schrijver Kahlil Gibran waar: ‘Hoe dieper verdriet in uw wezen kerft, hoe meer vreugde u kunt bevatten’. En nu ervaar ik weer echte geluksmomenten.

‘Hoe dieper verdriet in uw wezen kerft, hoe meer vreugde u kunt bevatten’. – Kahlil Gibran

Leven in de brouwerij

Dat we op onze vakantiebestemming omringd zijn door lieve vrienden helpt om te kunnen genieten én bij het dragen van het verdriet dat Maxine er niet bij is. Ze vullen niet de leegte die onze dochter heeft achtergelaten, maar brengen het nodige leven in de brouwerij waar ik, Jeroen en Amélie naar hunkeren. We willen het leven vastpakken zoals zij dat deed, mede omdat ze het zelf niet meer kan. De stevige verbinding en liefde die ik voor onze vrienden en familie voel heeft Maxine mede teweeg gebracht en houden we ook op vakantie graag in ere. Niet alleen is het heerlijk om samen leuke dingen te doen, te genieten van elkaars gezelschap en ons te verwonderen over al het moois dat Lanzarote te bieden heeft, het is tevens fijn dat het gemis van Maxine door alle aanwezigen gevoeld wordt zonder het te hoeven benoemen. Behalve dan op die ene avond.

‘Sommige momenten zijn te fijn, die had ze mee moeten maken’.

Liefdevolle rode maanlicht

Vanaf het moment dat het grote gemis me in het restaurantje overvalt zwijg ik vooral. Als een van onze vrienden later op de avond vraagt waarom ik zo stil ben komen de tranen. ‘Sommige momenten zijn te fijn, die had ze mee moeten maken’, snik ik. Terwijl de rest van het volwassen reisgezelschap begripvol knikt probeert mijn lief me te troosten met de woorden dat ze er in ons hart bij is. Mijn vriendin beaamt dat maar zegt haar fysieke aanwezigheid ook te missen. ‘Voor jullie moet dat gemis nog zoveel intenser zijn.’ Weer wordt er geknikt.

En zo zitten we een tijdje zwijgzaam naast elkaar onder de veranda van onze vakantievilla te staren naar de prachtige bloedmaan die langzaamaan verschijnt. In gedachten ben ik bij Maxine. Als de eerste glinstering van het liefdevolle, rode maanlicht terugkeert voel ik haar sterke aanwezigheid. Alsof ze over ons waakt en ziet dat het goed is.