Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ego vero isti, inquam, permitto. Qui est in parvis malis. Quid turpius quam sapientis

Vitam ex insipientium sermone pendere? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Sedulo, inquam, faciam. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?

Sed ad rem redeamus; Torquatus, is qui consul cum Cn. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Si enim ad populum me vocas, eum. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Tanta vis admonitionis inest in locis; Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Beatum, inquit. Equidem, sed audistine modo de Carneade? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.

Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Beatum, inquit. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.

Meer dan een schilderij

Meer dan een schilderij

‘Voor je veertigste verjaardag en je bedrijf wil ik een kunstwerk voor je laten maken’, zei mijn vriendin Janneke me zo’n anderhalf jaar geleden. Niet lang daarna zou ik de kroonleeftijd bereiken en ze wilde me iets tastbaars geven dat weergeeft hoe ik mijn leven en bedrijf heb opgebouwd na het verlies van onze Maxine.

Dit is Amélie!

Dit is Amélie!

(foto: Femke de Schepper) Vijf kliko’s worden op het podium gereden van de Stadsschouwburg Nijmegen. Gegiechel bij de overige vijftienhonderd toeschouwers, om dit bijzondere relikwie. Zij weten niet wat er komen gaat. Ik wel, daarom zijn mijn ogen strak op de bühne gericht. De muziek start. Er komt beweging in. Mijn dochter verrijst uit een

Licht en donker gaan hand in hand

Licht en donker gaan hand in hand

Deel 1: Een reis naar de impopulaire plekken van het bestaan Als vluchtelingen, die gedwongen werden het land te verlaten, stonden we daar. ‘Ik wil niet’, vertelde ik tegen mijn lief. ‘Ik ook niet, maar we moeten’, was zijn antwoord. Na het ontvangen van het nieuws dat onze jongste dochter, Maxine, ongeneeslijk ziek bleek te

‘Kinderpalliatieve zorg heeft een gezicht gekregen’

‘Kinderpalliatieve zorg heeft een gezicht gekregen’

‘Kinderpalliatieve zorg heeft een gezicht gekregen. Het is nu geen “ver van mijn bed show” meer omdat ik weet hoe het in de praktijk werkt.’ Kinderverpleegkundigen in opleiding aan de Radboud Health Academy reageerden positief op de kennismaking met dit veelzijdige onderwerp. In een ochtenddurend lesprogramma namen verpleegkundig specialist Marion Hermans, rouw- en verliestherapeut Agmar