Vandaag was weer zo’n dag. Zo’n dag waarbij het gemis om Maxine groter was dan ikzelf. Ik wist even niet meer hoe ik verder moest. Om mezelf te troosten trok ik een Koesterkaartje uit de stapel. Ik kreeg het bundeltje van een dierbare vriendin en ervaringsdeskundige; haar dochter overleed zeven jaar geleden. Ik las: ‘Ieder leven is een aaneenschakeling van momenten in het NU. NU is het enige dat bestaat. In die zin maakt het niet uit of een leven lang of kort heeft geduurd. Het is altijd alleen maar NU. Fantaseer eens over het idee dat wat er geweest is, precies zo heeft moet zijn en dat er nog altijd alleen maar een NU bestaat.’ Terwijl ik daar stond met het kaartje in mijn handen stroomden de tranen over mijn wangen. Ontroerd als ik was door zoveel waarheid in zo weinig woorden. Want dit was hetgeen Maxine mij leerde tijdens haar korte leven.
De vraag of er wel een morgen was voor Maxine duwde mij en ons telkens in het moment, waarvan ik de pure schoonheid kon ervaren zonder verwachtingen.
Vanaf het ogenblik dat we wisten dat ons meisje een moordlustig monster in haar hoofd had waarvan ze niet kon winnen, lukte het me probleemloos om zogenaamd ‘bij de dag te leven’. Vooruitkijken kon immers niet meer. En als het al kon, dan durfde ik het niet. De vraag of er wel een morgen was voor Maxine duwde mij en ons telkens in het moment, waarvan ik de pure schoonheid kon ervaren zonder verwachtingen. Tijdens de vakantie, de week in het Paleis van Gijs, de band die voor ons speelde op haar 3e verjaardag, het zwembad voor ons alleen, maar zeker ook gedurende onze wandelingen, fietstochtjes, het spelen, eetmomentjes en knuffelsessies. Beter dan dit werd het niet. Weer zo’n levensles van mijn zen-leraar die ik in de praktijk kon brengen. Het leverde ontelbaar veel gouden herinneringen op die ik nu, een jaar na haar dood, koester in mijn hart.
Nadat Maxine aan haar laatste reis begon heb ik mezelf beloofd de momenten te blijven pakken; Mooie én moeilijke. Allebei omarm ik ze. Ter ere van haar en omdat ik niet meer anders wil. Leven met het gemis van onze jongste dochter maakt sowieso dat ik me per dag, en soms zelfs per uur, anders voel. Verdriet heeft zoveel gedaantes en ik weet nooit goed wanneer en hoe ze verschijnen. Dan weer als machteloosheid, woede of angst. De volgende keer vermomt als huilbui of cynische opmerking. Op de goedbedoelde vraag ‘Hoe gaat het?’ kan ik daarom nooit een zinnig antwoord geven. Wel kan ik antwoorden als mensen vragen ‘Hoe is het nu?’. Soms is dat zelfs vrolijk en energiek. Die momenten probeer ik ten volle te benutten. Want ik weet nooit hoe lang het duurt.
Af en toe ebt de belofte aan mezelf weg en doe ik hardnekkige pogingen om de regie terug te pakken, in een soort gevecht tegen het leven.
Af en toe ebt de belofte aan mezelf weg en doe ik hardnekkige pogingen om de regie terug te pakken, in een soort gevecht tegen het leven. Dan denk ik in toekomstscenario’s en maak ik detailplannen die niks aan het toeval over laten. Meestal wordt dat snel afgestraft. Mijn plannen worden doorkruist of de route die ik voor me zag blijkt niet handig. Ik sla me dan denkbeeldig voor mijn kop en stuur mezelf – hup – terug naar het NU. Want als ik echt goed naar mezelf luister dan maak ik per dag de juiste keuzes. Tot nu toe levert dat bijzondere ontmoetingen en mooie initiatieven en verhalen op. Maxine blijft me daarin de weg wijzen en geeft me veel rust en ruimte om dat te ervaren en vertrouwen te hebben. Met haar in mijn hart ben ik niet meer bang voor het onbekende. Het is altijd alleen maar NU.
Deze column staat in de jubileumkrant van Gijsje Eigenwijsje die is uitgebracht ter ere van het 5-jarig bestaan van de stichting. Ook een krantje ontvangen of wil je helpen verspreiden bijvoorbeeld via je winkel, restaurant of kantine? Neem dan contact met mij op of mail rechtstreeks naar info@gijsjeeigenwijsje.com.
Geef een reactie