Voor het eerst met ons drieën

‘Ik wil met ons drieën’, zei Amélie duidelijk. En daarmee daagde ze mij uit iets te doen dat ik zeven zomers nog niet gedurfd had: alleen met ons gezin op zomervakantie. Voor veel gezinnen een logisch gegeven, voor ons een hindernis dat ons stond te wachten in het rouwlandschap. De afgelopen vakanties bewogen we daar omheen door op pad te gaan met familie en vrienden die afleiding en extra gezelligheid meebrachten. Dat deden we ook voor Amélie die daar, inmiddels in een andere leeftijd, nu minder behoefte aan heeft en meer haar eigen gang gaat. Met deze uitnodiging van onze dochter kozen we ervoor de confrontatie aan te gaan met weer een nieuwe situatie waarbij we niet compleet zijn. En nooit meer zullen zijn. Thuis en op vele andere plekken hebben we onze weg daarin gevonden. Dus met vertrouwen zag ik onze 8-daagse reis tegemoet, al wist ik inmiddels dat de fijnste momenten samen ook de moeilijkste zijn. 

Focus op wat wel is

Om het onszelf gemakkelijk te maken volgden we de wens van Amélie en verruilden het plan voor een actieve vakantie op de Wadden voor een Zuid-Europese bestemming aan zee. Immers: als onze meid het naar haar zin heeft, hebben wij dat meestal ook. En dat klopte. Samen vonden we een lekker langzaam ritme van uitslapen, brunchen, zwemmen, chillen, spelletjes, borrelen en dineren in een leuk restaurantje. Ik genoot van de aandacht voor elkaar en mezelf, heerlijke baaitjes, de bergen, een goed boek, spontane dutjes en onze mooie gesprekken. Zolang ik me focuste op wat er wel was, kon ik goed met het gemis overweg. Waarbij het verdriet om de fysieke afwezigheid van Maxine, net als thuis, met me mee danste. Naar me reikend op afstand. Geen zin in de pijn, wilde ik het op vakantie graag daar houden. Maar verdriet laat zich moeilijk regisseren. 

Zolang ik me focuste op wat er wel was, kon ik goed met het gemis overweg. Waarbij het verdriet om de fysieke afwezigheid van Maxine, net als thuis, met me mee danste.

Verdriet om wat nooit zal zijn

Alsof ik voelde wat er ging komen, wilde ik na een gezellige avond in een cocktailbar een poosje alleen zijn. Terwijl mijn man Amélie alvast naar ons vakantiehuis bracht, genoot ik nog even van mijn  cocktail. Kijkend naar de bijna volle maan en haar licht over de donkere zee. Als altijd stelde ik mezelf gerust met de gedachte dat Maxine, die een fascinatie had voor de maan, daar ook is en over ons waakt. Normaal in stilte, maar deze avond leek ze me te roepen. Ik aarzelde me open te stellen voor dat wat mijn jongste me te vertellen had. Maar daar had ik niet zoveel tegenin te brengen. Maxine vroeg om aandacht, of ik nou wilde of niet. Denkbeeldig nam ze plaats naast me op het bankje. Ik besloot me over te geven en gaf mijn fantasie de ruimte. We kletsten in mijn hoofd over hoe het zou zijn geweest als ze er echt bij was. Steeds meer beelden liet ik toe: van zwemmen in de zee met twee dochters, stoeien met twee meidenlijven en aan tafel zitten in een Grieks restaurantje met een compleet gezin.  Levendig zag ik het voor me. En daarmee groeide het intense verlangen naar haar aanwezigheid in het hier en nu. Ik nipte van mijn Margarita en huilde stilletjes om wat nooit zal zijn. 

Levendig zag ik het voor me. En daarmee groeide het intense verlangen naar haar aanwezigheid in het hier en nu. Ik nipte van mijn Margarita en huilde stilletjes om wat nooit zal zijn. 

Here comes the sun 

Bij het wakker worden kon ik me moeilijk overgeven aan de nieuwe dag. Het aangewakkerde gemis door de denkbeeldige ontmoeting met Maxine en haar aanwezigheid in mijn droom die nacht dreunde na in mijn hoofd en hart. Terwijl ik zat bij te komen in de auto onderweg naar een stadje klonk ‘Here comes the sun’ door de speakers. Misschien wel het mooiste liedje van The Beatles. Ik schoot vol. ‘It’s allright’, zongen ze. En het was alsof Maxine me moed insprak en uitnodigde na onze emotionele ontmoeting van gisteravond en vannacht opnieuw naar de zonnige kant van het leven te kijken. Te komen spelen en dansen. Waar het maanlicht door de cyclus, net als verdriet, komt en gaat, is de zon er elke dag. Als bron van leven en energie. Om haar licht op ons te laten schijnen, op wat gezien mag en moet worden. Terwijl ik uitkeek over de azuurblauwe zee dankte ik haar voor de uitnodiging om er te mogen zijn, met vreugde én verdriet. En stond ik mezelf toe weer verder te mogen gaan genieten van deze vakantie met alles wat er was, voor en met ons drietjes. 

Here comes the sun, doo-doo-doo-doo

Here comes the sun, and I say

It’s alright

Little darlin’, it’s been a long, cold, lonely winter

Little darlin’, it feels like years since it’s been here

Here comes the sun, doo-doo-doo-doo

Here comes the sun, and I say

It’s alright

Little darlin’, the smile’s returning to their faces

Little darlin’, it seems like years since it’s been here

Here comes the sun

Here comes the sun, and I say

It’s alright

Sun, sun, sun, here it comes

Sun, sun, sun, here it comes

Sun, sun, sun, here it comes

Sun, sun, sun, here it comes

Sun, sun, sun, here it comes

Little darlin’, I feel that ice is slowly melting

Little darlin’, it seems like years since it’s been clear

Here comes the sun, doo-doo-doo-doo

Here comes the sun, and I say

It’s alright

Here comes the sun, doo-doo-doo-doo

Here comes the sun

It’s alright

It’s alright